Het verplicht kamer-uur & trage wifi
“Je moet een vast halfuur zitten op je kamer, die tijd kan je gebruiken voor school maar dat is niet verplicht. Vaak deed ik dus niets omdat ik niet gecontroleerd werd.”
“Doordat ik in een leefgroep zat met veel kleinere kindjes ging vaak de ‘aandacht’ naar de jongeren die veel meer begeleiding met school nodig hadden. Als ik hulp nodig had moest ik hier altijd zelf naar vragen.”
“Ik had maar bij enkele toegang tot een pc, en wi-fi was vaak heel traag of ging uit na een bepaald uur. En bij die ene instelling waar er wel één pc was voor iedereen, kwam begeleiding telkens ernaast zitten”
“Vaak is het (internet) overbelast omdat iedereen op dezelfde tijd op het internet zit.”
Het kamer-uur is voor velen een barrière en biedt door de weinige opvolging niet de nodige ondersteuning. Betrokkenheid van de begeleiding, die vaak enkel ondervraagt op vraag, wordt gemist. Deze aanpakt geeft het gevoel dat studie geen prioriteit heeft binnen Jeugdhulp. Jongeren zijn afhankelijk van de eigen zelfredzaamheid om de studie tot een succesverhaal te maken. Daarnaast is ook accommodatie een obstakel. Vandaag is schoolwerk vaak gerelateerd aan werken in een “juiste” omgeving op pc en op internet. Hier botst men op beperkende en niet goed functionerende accommodatie, zoals beperkt internet en geen neutrale prikkelarme ruimte.
Huiswerkbegeleiding, een hulpmiddel
“Het moet je eigen keuze zijn. Anders helpt het toch niet.”
“Ik geloof erin dat dit mij kan helpen en ik er ook op lange termijn veel aan ga hebben. Ik vind het belangrijk om mee te kunnen te zijn op school en zie hier veel potentieel in.”
“Je luistert moeilijk naar mensen als je er geen klik mee hebt. Net als bij de psycholoog: je luistert niet naar ze als je ze niet kent.”
“Zolang de persoon de skills maar heeft om bijles te kunnen geven maakt het niet uit wie het is.”
“Ik vind het belangrijk, voor we aan schooltaken beginnen, om eerst de tijd te nemen om elkaar te leren kennen en samen afspraken te maken rond hoe de begeleiding er gaat uitzien. Zodanig dat het een wisselwerking is tussen ons twee.”
“Kan die vrijwilliger dan ook langer dan een uur blijven? Een uur is misschien te weinig”
Huiswerkbegeleiding moet een hulpmiddel zijn. Een extra die los staat van de bestaande ondersteuning binnen de voorziening. Het mag geen tool worden om te begrenzen of te bestraffen. Het perfecte profiel van een vrijwilliger bestaat niet. Jongeren zijn vooral opzoek naar een klik met hun vrijwilliger die de tijd en ruimte neemt om een vertrouwensband op te bouwen en op maat van jongeren werkt. Deze flexibiliteit en toewijding primeert op de correcte scholing van de vrijwilliger(s).
Jongeren geven aan dat hun huiswerkbegeleider iemand kan zijn die hen blijvend ondersteund zodat hun studies niet worden verwaarloosd tijdens een moeilijke periode of situatie. Ze vinden het fijn dat er iemand oog heeft voor hun studies en dit naar waarde schat.
Jongeren vinden studie belangrijk maar studeren is niet altijd prioriteit binnen de leefgroep en jongeren geven meer aandacht aan andere facetten van het leven zoals vrienden. Toch staan ze open voor het concept van huiswerkbegeleiding. Ze zien de huiswerkbegeleider als iemand die motiverend en verhelderend kan werken in functie van hun huidige studie en (studie)toekomst.
“Wanneer het iets minder gaat, mentaal, zegt de begeleiding vaak, het is oké als school nu even niet lukt. Maar ik zou het juist fijn vinden als die vrijwilliger toch blijft komen om mij wél te motiveren”
“Het is niet omdat er dan vrijwilligers zouden komen om mij te helpen dat de begeleiding niks meer van mijn studies moet aantrekken. Dat zou heel jammer zijn.”
Deze bevraging kwam op vraag van de organisatie Auxilia. Zij ondersteunen kinderen, jongeren en volwassen die hulp zoeken om te leren en willen hun werking verder afstemmen op kinderen en jongeren in de jeugdhulp. Dit werd mee mogelijk gemaakt door Cera, een financiële coöperatie met als missie ‘Samen investeren in welvaart en welzijn’.
Cachet vzw: Wij zijn een netwerk voor mensen met jeugdhulpervaring. Samen willen we een ander beeld tekenen: een beeld waarbij naast miserie optimisme staat, waarbij klacht kracht wordt, waarbij we onze ervaringen niet wegstoppen maar gebruiken om andere jongeren/ de hulpverlening/ de publieke opinie en het beleid te inspireren.
