Ontschotten

Beste lezer,

Ondertussen schrijven we halfweg 2020 en het besef overheerst dat niet zomaar terug kan gekeerd worden naar de maatschappij zoals we die gewend waren. We moeten vandaag collectief afstand bewaren ten opzichte van elkaar. Deze fysieke afstand mag echter niet leiden tot afstandelijkheid. We moeten erover waken dat kwetsbare kinderen, jongeren en gezinnen ook nu bereikt worden. Hiervoor zullen we onze manier van werken moeten aanpassen. Dat zal niet van vandaag op morgen gebeuren maar stapje voor stapje. Het is niet verwonderlijk dat precies onze vriend Einstein reeds schamper opmerkte “The measure of intelligence is the ability to change.”

Van alle levende wezens hebben wij als mens de grootste gekende capaciteit om ons aan te passen aan een veranderende omgeving. Als rondtrekkende nomaden slaagden we er in ons te vestigen in zowel ijzige als verzengende omgevingen. Door als cohorte op te treden kon de groep zijn omgeving en gedrag zodanig manipuleren dat zelf de grootste bedreiging overwonnen werd, tot de enige natuurlijke vijand van de mens op vandaag gereduceerd is tot de mens zelf. Het is meer dan ooit ons eigen gedrag dat bepalend is over ons lot, een grote verantwoordelijkheid om dragen.

Onze voorzieningen hebben hun gedrag ondertussen ook dag per dag aangepast aan een nieuwe realiteit. Met de middelen, tekorten en angsten die er zijn wordt dagelijks gestreefd naar een optimale dienstverlening. Er werd van jongeren en voorzieningen heel wat gevraagd in deze nieuwe realiteit. Wij kaatsen de bal dan ook graag eens terug naar de overheid. In welke mate zijn jullie bereid mee te stappen in een nieuw maatschappelijk model, way of life en manier van denken? Of wordt toch vastgehouden aan ouwe getrouwe zuilen en economische verdienmodellen?

Als deze ramp ons iets moet doen inzien is het wel dat de ‘cohorte’ op vandaag niet meer enkel de directe contactgroep betreft maar in deze geglobaliseerde wereld zich uitstrekt over gans deze aardbol, van China tot in Amerika en voorbij beleidsdomeinen. Onze problemen zijn niet meer onze individuele problemen maar zijn ontschot en behoren tot het publieke, gedeelde goed. Wij dringen er bij de overheid op aan deze ontschotting meer dan ooit onder ogen te zien en haar eigen beleid en gedrag hier dan ook naar aan te passen en integraal en open te durven denken in deze nieuwe wereld.

Laat het beleid van een minister van Arbeid niet in strijd zijn met het beleid van een minister van Onderwijs of minister van Welzijn. Stem zoveel als mogelijk af met elkaar en het werkveld en zie onder ogen dat investeren in een sterke zorgbasis een rechtstreekse impact heeft op de terreinen onderwijs, arbeid en zo veel meer. Neem een voorbeeld aan de spontane samenwerkingen die wij in het werkveld realiseren en wees even constructief wanneer jullie het beleid schrijven. Als we met een sterke zorgbasis een jongere kunnen bereiken en op weg zetten zal dit zijn maatschappelijke resonantie hebben, zoals de vlinder in Brazilië maanden later een tornado in Texas kan veroorzaken. Dus, beste overheid, wees intelligent en toon uw capaciteit ontschottend te werken in de komende maanden en ook in een veranderende samenleving de rupsen van vandaag te borgen zodat ze de vlinders worden van morgen. Zorg voor onze kwetsbaren.