In april hadden wij een vacature voor begeleider in één van onze verblijfsafdelingen. Een voltijds contract van onbepaalde duur. Aantal sollicitanten dat een mail stuurde: één! Gelukkig deed ze een goed sollicitatiegesprek en konden we een paar weken later starten met een jonge, capabele en gemotiveerde begeleidster.
Anderhalve maand later waren er twee vacatures in een andere verblijfsafdeling. Aantal sollicitanten dat een mail stuurde: nul! We probeerden nog even met een aangepast uurrooster de residentiële werking te continueren, maar kort daarna vonden nog twee andere begeleiders een nieuwe job en was het hek helemaal van de dam. Het aantal kandidaten voor de openstaande jobs was immers op dat moment nog steeds … nul. We waren genoodzaakt onze leefgroep te sluiten en over te schakelen op mobiele en ambulante hulpverlening van de jongeren.
Toen we deze moeilijke beslissing extern bekendmaakten, hoorden we via via dat we niet de enige waren. Her en der in Vlaanderen moeten jeugdhulpvoorzieningen een deel van hun werking stopzetten of hun aanbod inkrimpen omdat ze niet voldoende personeel vinden.
En waar blijft het rumoer in de pers? Er is nood aan actie van koepels, vakbonden en overheid, om luidkeels te roepen dat de zorg leegloopt. De jeugdzorg kampt al met erg lange wachtlijsten, de jongeren die aangemeld worden leven in schrijnende probleemsituaties. De beslissing om het aanbod in te krimpen onder druk van de arbeidsmarkt, omwille van personeelstekort, vind ik daarom één van de meest pijnlijke in mijn carrière in de jeugdzorg. En even schrijnend is de ‘stilte’ waarmee dit gebeurt, bij ons en in andere organisaties. Want toegang tot passende jeugdhulp is essentieel voor de ontwikkelingskansen van jongeren. Alleen beseft de samenleving dat blijkbaar niet.
Hans Paredis
