Als we dachten dat we iets geleerd hadden uit de covid-pandemie, dan kan ik bij deze zeggen dat dat absoluut niet het geval is. Tijdens de covid-pandemie kwamen we er als gemeenschap slechts rijkelijk laat achter dat voor mensen die opgesloten zitten het gevaar voor intra-familiaal geweld, vereenzaming, depressies,… exponentieel vergroot. Nu zitten we misschien niet meer verplicht thuis omwille van strenge regelgeving maar de financiële realiteit zal voor velen eenzelfde effect hebben. Mensen zullen zich al snel genoodzaakt zien om te beginnen besparen op uitjes, hobby’s,… .
Ik hoorde onlangs uit mijn eigen omgeving nog dat de inschrijvingsgelden van de plaatselijke voetbalploeg voor de jeugd gestegen waren naar 325€ per speler. Dat is letterlijk om achterover te vallen en voor heel veel gezinnen in precaire financiële situaties onmogelijk. Maar knip in hobby’s en verwijder ook de sociale controle en sociale netwerken en we kennen het resultaat.
Ik hoor de politiek stellingen poneren als 'we gaan niemand in de kou laten staan'. Ik hoop dat we dit naast de letterlijke betekenis ook figuurlijk mogen interpreteren. Dit zal geen evidentie zijn gezien het besef van sluimerend gevaar momenteel nog niet overal is doorgedrongen. Het besef dient niet enkel te komen vanuit beleidsmakers, hoewel zij uiteraard dringend ook werk dienen te maken van bijvoorbeeld het herbekijken van de beslagbare goederen bij gedwongen verkoop. De huidige regelgeving dateert quasi vanuit de middeleeuwen en is in geen enkel opzicht ook maar aangepast aan de huidige verwachtingen en levensnoden. Ik ken weinig gezinnen die een koe of 12 schapen nodig hebben om een menswaardig bestaan te leiden maar wel velen die een wasmachine nodig hebben.
Dit zijn zaken die al decennialang op de plank liggen van onze beleidsmakers maar die ondertussen meer stof hebben vergaard dan er letters op het blad staan. Nochtans zijn het quick wins die voor meer mensen dan je denkt een immense en onmiddellijk impact zouden hebben. Maar niet enkel beleidsmakers hebben een verantwoordelijkheid, ook eenieder van ons en dit zowel op privé als professioneel vlak. Uitsluiting op basis van financiële situatie kent immers veel gezichten. Moet men in de middelbare school elk jaar een buitenlandse reis maken? Waarom volstaat het niet om bij een match van de sportclub een zwarte short te dragen in plaats van de short van 25 euro die nog dient aangekocht te worden met de bijhorende kousen van 30 euro bovenop het peperdure inschrijvingsgeld? Middagtoezicht voor kinderen aan 1,58 euro per dag per kind zie ik verschijnen en dan zijn we verwonderd dat er veel lege brooddozen zijn?
Gaan we vanuit hulpverlening na wat het kostenplaatje is dat wij aanbevelen/verplichten aan cliënten en staan we stil of dit haalbaar is voor de betrokkenen? Als je het mij vraagt zullen we deze crisis en eender welke crisis enkel kunnen te boven komen als maatschappij wanneer iedereen bereid is om uit zijn ivoren toren te komen en bereid is om oog te hebben voor mekaar.
Cindy Heremans
