Het werd een zeer moeilijke zoektocht. De ene zei geen tijd te hebben, een ander dacht te weinig inspiratie te zullen hebben, nog een ander zag op tegen een lang engagement met het tijdschrift… Terwijl iedereen die ik in gedachten had één voor één 'neen' zei, naderde de deadline van de volgende Agora. Ik kreeg het idee om voor één keer zelf een stukje te schrijven, waardoor ik tijd kon creëren om verder te zoeken. Vlak voor de deadline stuurde ik een stukje door, dat gelukkig goed genoeg werd bevonden voor publicatie.
De zoektocht werd niet gemakkelijker: mensen bleven 'neen' zeggen en mijn netwerk om mensen aan te schrijven, te vragen, geraakte stilaan uitgeput. Ik werd er wat moe van. Tot ik plots besefte: zou het niet minder tijd kosten en meer energie geven om zelf stukjes te schrijven, eerder dan verder tijd en energie te investeren in een vruchteloze zoektocht. Dus schreef ik een tweede stukje en stuurde het opnieuw door. Tot mijn opluchting vond de redactieraad het opnieuw goed en werd het gepubliceerd. Dat gegeven trok mij definitief over de streep om mij te engageren om in elk nummer iets te schrijven.
En ondertussen zijn we 20 jaar verder. Het 'frisse' is er na al die jaren al redelijk afgesleten. De inspiratie wordt meer en meer belemmerd door de vraag aan mezelf: 'Val ik niet in herhaling? Heb ik al niet hierover geschreven?' Aangezien mijn geheugen ook ver van perfect functioneert, is het antwoord op die vragen enkel te vinden door alle vroegere hersenspinsels eens te herbekijken. En meer en meer is dan het antwoord op de vraag 'Ja, ik heb hier al iets overgeschreven'.
Dus wordt het naar mijn gevoel tijd om 'in schoonheid' (hoop ik) te eindigen. Een hersenspinsel neerpennen was telkens een welkome en fijne uitdaging. De meerwaarde was voor mij ook dat ik er mijn ongefilterde persoonlijke meningen in kon uiten, soms ook mijn diepgaand geraakt zijn over wat ik meemaakte in de jeugdzorg. Ze werden ook gelezen, minstens door een handvol mensen want regelmatig kreeg ik in mijn mailbox een reactie, een reflectie, een bedenking van een lezer die erdoor geraakt was. Deze mailtjes deden mij deugd. Ik wil Jo-In, Agora bedanken voor het platform dat en voor de vrijheid die ik jaren lang kreeg om iets te schrijven. En in dit geval ben ik echt blij dat er iets niet gelukt is, namelijk mijn zoektocht naar een columnist.
Hans Paredis I De Patio
