Het gebrek aan investering uit zich in ons leven op kleine en grote momenten. Het gaat van een kappersbezoek niet kunnen betalen als je in de leefgroep verblijft, tot het ontwikkelen van een verslaving terwijl je wachtte op geschikte hulp. Het is niet de juiste crisishulp krijgen, maar het is ook, jaar na jaar, in de refter zitten taken maken terwijl je klasgenoten op uitstap gaan. Het is niet meer naar je vertrouwde sportclub kunnen gaan omdat het te duur is voor je instelling en het is ook schulden meedragen als je achttien wordt.
Het geldtekort zorgt ervoor dat we ons uitgesloten voelen in de maatschappij. Er is vaak te weinig geld voor hobby’s. Hierdoor krijgen we niet voldoende de kans om een netwerk uit te bouwen en dat netwerk is net extra belangrijk als je niet kan terugvallen op je ouders.
De rechten die we wel hebben, kennen we dikwijls niet. Huursubsidie? Installatiepremie? Lidgeld voor de sportclub? Zoek het zelf maar uit want de begeleiding heeft geen tijd. De klok zegt ondertussen tik tak. Deadline gemist? Termijn verstreken? Je kans is weg.
Op ons achttien, beginnen we al met een achterstand. Velen onder ons startten het volwassen leven met schulden. Want wie betaalde de schoolrekeningen? Eigenlijk je ouders, maar die konden al niet voor je zorgen, want juist daarvoor belandde je in jeugdhulp. Of één van de elf voorzieningen waar je de laatste jaren verbleef? We hebben geen nood aan heen en weer schuiven van verantwoordelijkheden, want uiteindelijk kloppen de schuldeisers toch op onze deur.
Het geldgebrek vreet aan je kansen. De studierichting studeren die je wil? Studeer jij maar een knelpuntberoep als je nog financiële ondersteuning wil krijgen. Verder studeren voor een master, omdat je weet dat je het kan en je later wel je gezin wil kunnen onderhouden met een beter inkomen? De eerste medewerker zei ja, maar die stopte en de tweede zei neen en daar sta je dan…
Het constante gebrek aan geld is een angst die we meedragen en die we niet meer afgeschud krijgen nu de jeugdhulp achter ons ligt. Als de baas op het werk seksistische opmerkingen maakt, durf je dan te stoppen? Want wat dan? Waarom zouden instanties die je als kind of jongere niet hielpen, dat nu wel doen? Daarom doe je door maar op die momenten besef je hoe je die ervaringen meedraagt.
De jeugdhulp redde ons leven en daar zijn we dankbaar voor, maar we willen ook graag kunnen leven en deelnemen aan deze maatschappij. Daarom vragen wij om voldoende te investeren in de jeugd van vandaag.
Britt (20j), Thomas (21j), Elena(23j), Iliass (25j), Roberto (25j) en Winde (23j)
Britt, Thomas, Elena, Iliass, Roberto en Winde I Cachet
