Eerst wilde ze me niet naar de begrafenis laten gaan. Uiteindelijk is dat toch geregeld geraakt. Mijn moeder verliezen, dat heb ik nog steeds niet verwerkt, denk ik. Er was geen mogelijkheid voor. Ik moest eenmaal niet mee-eten met de groep, erna moest ik terug met alles meedoen. Dat was het dan. Er was geen begeleiding voor het emotionele gedoe.
Er wonen was niet fijn. Er was geen vrijheid. Je moet je aan de regeltjes houden. Het is niet leuk dat je geen contact hebt met de buitenwereld. Je hebt er geen gsm, je hebt er niks. Dat al mijn vrijheid me ontnomen was, was voor mij een grote stap omdat ik bij mijn moeder wel heel veel vrijheid had. Het gaf me een eenzaam gevoel, alsof ik er alleen voor stond in de wereld.
Op mijn veertien werd ik meegenomen door de politie en moest ik naar de rechtbank. Erna moest ik binnen in Mol. Eerst kom je in een observatiegroep, dat is gewoon op uw kamer zitten 24/24 voor de komende zeven dagen. Erna kom je in de groep terecht.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders was als de rest. Toen ik nog niet vertrokken was, wist ik al dat ik niet meer ging terugkomen. Dat leek toen vrij ongeloofwaardig. Je zit daar, en dan moet je naar de rechtbank, dan wordt de periode verlengd voor drie maanden, dat wordt dan weer verlengd voor drie maanden, en dan weer verlengd voor drie maanden, ... Tot anderhalf jaar ongeveer, vanaf dan moeten ze je per maand zien. Dat wordt dan weer verlengd voor een maand, en nog maand en nog een maand, …
Ik was veertien toen ik er zat. Ik was zeventien en één maand toen ik uit Mol ben gegaan. Op zeventien en half, ben ik alleen gaan wonen. Ik ben in vijf maanden van een volledig gesloten instelling naar volledig zelfstandigheid gegaan waar ik alles alleen moest doen. Dat was een grote verandering. Van je veertien tot je zeventien is een groot stuk van je puberteit. Een stuk van mijn jeugd is me ontnomen. Toen ik pas alleen ging wonen, deed ik nog veel jeugdelijke dingens. Hierdoor ging het niet altijd goed maar daar zijn we nu voorbij.
Je blijft in je leven niet hangen in de situatie waar je zit. Je verandert, de situatie verandert. Dan denk ik, we moeten werken aan de volgende situatie en niet stilstaan. Want stilstaan is achteruitgaan.
Ik ben beginnen werken in een bandencentrale. Toen wilde ik niet meer aan auto’s werken. Omdat je het vuil van anderen oplost. De mentaliteit hoe ze nu in garages werken, is niet de mentaliteit hoe ik aan auto’s werk. Als ik olie vervang, ga ik ook alles direct schoonmaken. Dat gebeurt niet in een garage, het moet allemaal vooruitgaan, het moet geld opbrengen. Daarom heb ik ervoor gekozen om met voertuigen te rijden in plaats van eraan te werken. Toen ben ik als buschauffeur beginnen werken.
Ik ben blij met wat ik heb bereikt. Soms denk ik, het is geen Ferrari dat ik heb maar maar een gewoon autootje. Maar ik heb wel zelf gewerkt voor die auto en ik heb die zelf gekocht. Ik was de jongste buschauffeur van België.
Het meeste plezier haal ik op dit moment uit mijn vrijheid. Hoe vaak zeg ik niet op vrijdag, ik verveel mij, kom we rijden naar Amsterdam en blijven daar twee nachten slapen. Ik hou van die vrijheid, het weg kunnen, het op jezelf zijn, niet hoeven plannen.
Mijn volgende doel in het leven is een leven opbouwen met iemand anders. Ik heb nu een relatie en wil graag gaan samenwonen. En sowieso wil ik een andere auto kopen. Dat is iets waar ik naar uit kijk. En verder ga ik voor meer vrijheid. Volgende zomer wil ik een boot kopen. Ik wil altijd kunnen weggaan met eender wat.
Ik was op school nooit de leukste, de liefste,.. Ik was een beetje het crapuul en toen zat ik in Mol. Nu werk ik voor de school waar ik gezeten heb. De directeur kent mijn verhaal nog. Met Cachet ga ik nog vaak naar Mol. Eigenlijk laat ik zo mijn middelvinger zien en zeg ik, kijk, ik kan wel iets van mijn leven maken, terwijl jullie altijd zeiden van niet. Dat geeft een goed gevoel.
Benn - 22 jaar
vzw Cachet
