Eerste ervaring
Coronatijden in een voorziening
'Al het geregel dat de begeleiding moet doen, bellen, mailen, schema’s maken...ik werd er gek van. Ik had aandacht nodig, aandacht omdat ik me slecht voel, aandacht omdat ik me alleen voel, aandacht omdat ik het niet alleen kan. Schema’s werden gemaakt zodat we ons niet zouden vervelen en een structuur hadden en gelukkig mochten we samen met de begeleiding mee beslissen. De kans dat ze ons gaven om mee te beslissen deed me goed, het liet me eraan herinneren dat jullie er voor ons zijn.'
'Ik voel me nog steeds alleen, ik heb nood aan mijn vrienden, aan mijn leeftijdsgenoten die ik niet in een voorziening heb leren kennen, vrienden waar ik mij ‘normaal’ bij voel. Ik heb geweend en veel want dit is hard en moeilijk. Begeleiding praat met ons en vraagt wat we nodig hebben maar dit is een heel moeilijke vraag. Wat kan ik nodig hebben als ik me niet alleen fysiek maar ook mentaal opgesloten voel? Ik weet het niet. Ik zie mezelf groeien en groter worden maar op dit moment voel ik mezelf achteruitgaan.'
'Bijna elke ochtend was het een gevecht met begeleiding om uit mijn bed te komen om naar school te gaan, nu wil ik niets liever. Ik wil mensen tegenkomen, ik wil genieten en ik weet dat dit voor de buitenwereld ook iets heel moeilijks is maar mensen in een voorziening voelen zich al zo vaak alleen en mis begrepen want jullie kunnen je onze situatie voorstellen maar nooit begrijpen. Ik ben blij dat ik mijn hulp hier krijg en dat ik me gelukkig kan terugtrekken op mijn kamer maar ik voel me alleen. Ik sta op en ga naar buiten, zie de parking aan het hoofdbouw vol staan met allemaal mensen die er zijn en dan rond vijf uur ’s avonds wordt het daar zo leeg, verlaten. Mensen die terug naar hun gezin, thuis, ouders, ... gaan. Dit is voor mij heel moeilijk om te zien en het doet me ook pijn. De huishoudelijke die poetsen en helpen om zoveel mogelijk goed voor ons te doen vertrekken... Mensen waar je een band mee opbouwt zie je weer niet tot morgen vroeg. Kleine dingen die me doen nadenken hoeveel invloed de voorziening op mij heeft. Begeleiders die er op een heel moeilijk moment voor je zijn en die je nu soms wel een week niet ziet, je IB die diepe gesprekken met je aangaat in deze moeilijke tijden, dingen die je misschien wel nog nooit hebt verteld en die je dan even weer niet ziet of hoort omdat je niet weet wanneer die persoon weer werkt.'
'Het moeilijkste is om mezelf te begrijpen want ik voel me gevangen door tegenstrijdige gevoelens. Ik wil naar huis, en me geliefd voelen, maar ik wil ook hulp om door deze moeilijke tijden te geraken. Door mijn gevoel te benoemen voel ik me sterker en begrepen. Door dit te schrijven heb ik een trots gevoel en kan ik weer stukje bij beetje aan mezelf werken. Dankuwel aan alle mensen die mee helpen en om dit te lezen.'
Auteur: Meisje – 16 jaar / Naam bekend bij Cachet
Illustratie: https://unsplash.com/@alexblock
Tweede ervaring
Dit wilde ik even delen want misschien voel jij je ook wel zo? Dan weet je tenminste dat je niet alleen bent.
'Instellingskinderen'
Het etiket om een instellingskind te zijn is pijnlijk. Als ik ergens op een nieuwe plaats kom en ik heb eindelijk de moed gevonden om te vertellen dat ik in een voorziening zit, krijg ik vaak de vraag 'Wat heb je gedaan dat je daar zit?' Veel mensen denken dat dit geen taboe meer is want er bestaat toch Rode Neuzendag en er zijn toch zoveel mensen met psychische problemen?
Toch moet ik bijna elke keer opnieuw uitleggen dat er door samenloop van omstandigheden heel veel dingen in mijn jonge kindertijd zijn misgelopen. En in mijn begin puberjaren ben ik inderdaad de problemen gaan opzoeken. Heb ik hier spijt van? Nee, eigenlijk niet want al die moeilijke momenten hebben mij gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Ik heb veel mensen rondom mij pijn gedaan en ben ook bewust dat dit iets is wat elke persoon rondom mij op zijn eigen manier zal moeten aanpakken.
Maar nu in deze "Coronatijd"' voel ik het etiketje van instellingskind nog veel harder. Waarom mag heel de buitenwereld gaan sporten met één of twee dezelfde vrienden en wij niet? Wij hebben zelfs vijf weken geen bezoek mogen ontvangen. En waarom? Omdat ze schrik hadden voor besmetting in de instelling. Dat is de uitleg die ik keer op keer moeten horen. Dat terwijl ik zelfs heb gevraagd of de begeleiding mee ging wanneer ik zou gaan sporten met mijn vriend of vriendin. Ik snap heel goed dat ze moeten nadenken hoe ze elke situatie moeten aanpakken en soms zelfs vanuit moeten gaan dat als ze met ons gaan sporten één van de gasten wel weer zal gaan lopen. Of dat iemand zich niet aan de maatregelen zou kunnen houden. Ik heb heel veel respect voor alle begeleiding en bureaumensen en zelfs voor de overheid maar door ons weg te stoppen van de buitenwereld gaan we nog meer “vervreemd” zijn.
Waar ik niet wil zeggen dat iedereen zou moeten doen en laten wat die wil maar veel jongeren en kinderen hier hebben geen enkel besef wat er in de buitenwereld gebeurt. Heel vaak zegt begeleiding tegen ons: "We moeten toch blij zijn met zo een domein he”. Nee, ik ben daar helemaal niet blij om. Als we dit niet zouden hebben zouden wij VERPLICHT worden om te gaan wandelen in de buitenwereld. Al veel tranen zijn er gevloeid en er zijn al veel discussies geweest over waarom mogen alle andere kinderen wel met vrienden sporten en wij niet? Awel hier zou ik ook graag een antwoord op hebben. Hoezo heb ik minder rechten dan iemand anders?
Auteur: Meisje – 16 jaar/ naam bekend bij Cachet.
Fotocredits: Jose López Franco - https://unsplash.com/@jotalo
Derde ervaring
Brief bezorgd aan Cachet met verzoek te verspreiden
Beste.
Ik ben Louise (14 jaar) en ik zit samen met acht andere jongeren in een leefgroep.
Door deze strenge corona-maatregelen zitten ik en de andere jongeren hier in de leefgroep. We mogen onze ouders al zeven weken niet bezoeken of zien. Ondertussen is er bezoek opgestart. Mijn papa is in de mogelijkheid om naar de leefgroep te komen maar mijn mama niet. Hierdoor moet ik hopen dat een begeleider met mij mee kan gaan naar mijn mama thuis. Hier moeten we ons natuurlijk ook aan de afstand houden. Dit maakt het niet gemakkelijker en is eigenlijk bijna onmogelijk.
Ook zijn we als groep beperkt in onze ruimte en mogelijkheden omdat we niet met ons allen tegelijk op straat mogen. We mogen wel op straat met twee jongeren en één begeleider maar door de week werken er maar twee begeleiders en in de weekends slechts één, hierdoor is dit onmogelijk om te doen. We zitten dus de hele tijd hierbij elkaar en dit zorgt voor frustraties en conflicten in de groep. We weten wel dat de gezondheid voor gaat maar onze ouders zijn ook superbelangrijk voor ons. Iedereen mist zijn ouders dus ook superhard. We proberen contact met onze ouders te houden door te bellen of kaartjes te sturen maar dit kan natuurlijk ons thuisgevoel niet vervangen. Dus we hopen ook gewoon zoals de rest dat dit zo snel mogelijk verandert en alles terug normaal wordt.
Groetjes,
De jongeren
